Ironie noemen ze zoiets. Zitten we de voorbije dagen te puffen en te zweten en te snakken naar een duik in wat fris water, en als we dan vandaag naar een waterpark gaan, trekt de hemel potdicht en vallen er bakken water uit de lucht. Och ja, niet erg, want nat waren we toch al.

We begonnen onze dag in Schlitterbahn (dat is uitgeroepen tot beste waterpark ter wereld!) in het nieuwste gedeelte. Daar staan de grotere en meer spectaculaire glijbanen, waaronder de Master Blaster, een waterglijbaan die op en neer gaat en waar het water je dus weer de heuveltjes op duwt, en die de laatste jaren steevast wordt uitgeroepen tot beste waterattractie ter wereld. Bwa. Leuk was hij zeker, maar als je een dik uur hebt staan aanschuiven en dan een minuut later weer beneden bent, worden de verwachtingen toch niet helemaal ingelost.

Na de middag, toen we net stonden aan te schuiven voor de laatste glijbaan daar, werd iedereen plots uit het water en de wachtrijen gehaald en werden de attracties gesloten. Onweer op komst. En ja, 10 minuten later viel de regen met bakken uit de lucht. Stortregen. Drash. Zondvloed. Ongeveer een uur hebben we staan schuilen, best grappig om iedereen in de gietende regen in zwemkledij te staan. Het koelde wel flink af, dus voor het eerst deze reis hadden we het zelfs koud. Jullie kunnen je waarschijnlijk de oerkreten van geluk wel voorstellen toen we na het onweer terug het water in mochten en een verwarmd zwembad passeerden, waar we even in plonsden.

De leukste attractie van het nieuwe deel is ‘The Falls’, de langste waterattractie ter wereld, waarin je in rubberen banden rustig verder dobbert en af en toe een stroomversnellinkje trotseert. Heerlijk!

Maar daarna was het hoog tijd om met het busje naar het originele Schlitterbahn te gaan. Dit oude deel stamt uit 1979 en ligt naast de Comal River. Bijzonder en uniek is dat het dit rivierwater gebruikt voor de attracties. Sommige glijbanen komen zelfs uit in de rivier. Het is even wennen na een voormiddag in chloorwater, maar qua sfeer en gezelligheid is dit deel tien keer beter. Er wordt veel gebruik gemaakt van het natuurlijke landschap, waardoor de vele ‘tube chutes’ (zittend in een band over een stromend riviertje naar beneden, met hier en daar een stroomversnelling of een plotse glijbaan) erg lang en mooi zijn, want je zit helemaal tussen de bomen, middenin de natuur. Hier staan niet de meest spectaculaire, hoogste of snelste attracties, maar het is echt een uniek park en we zijn heel blij dat we hiervoor een dagje hebben uitgetrokken.

Morgen rijden we naar het eerste nationale park van de reis, Big Bend NP, dichtbij de grens met Mexico. De slogan van ons motelletje in Terlingua is ‘Bring a book, watch the stars’. Veel internetverbinding zullen we daar dus vermoedelijk niet hebben. Tot over een paar dagen!