We zijn in Californië hoor, wat een drukte vanmorgen op de weg! Het rare voor ons is dat het in Amerika niet verplicht is om op de autosnelweg rechts te rijden, dus als er 4 rijvakken zijn, gaan die allemaal aan verschillende snelheden vooruit. Daartussen slalommen dan de Amerikaanse chauffeurs. Niemand houdt zich aan de snelheid en niemand laat u ertussen. Zo chaotisch voor ons!!

Toen we dichter bij California’s Great America kwamen, het pretpark voor vandaag, zagen we een groot stadion bij het park, en massa’s auto’s op die parking. Zou hier vanavond een concert zijn? Snel even googelen. Bleek Taylor Swift hier te staan, zowat de grootste Amerikaanse ster van het moment! En er waren nog tickets… Na Hersheypark moesten we nog drie uur rijden, dus was Kelly Clarkson toen geen optie, maar vanavond zaten we vlakbij op hotel, dus op zich konden we gaan! Na wat grondiger opzoekwerk bleken er enkel nog tickets te zijn van zo’n 120 euro per persoon, bovenaan in het stadion én met ‘achterzijzicht’. Dat vonden we er toch over, dus bestelden we ook deze keer geen tickets voor een Amerikaanse popster. We wachten wel tot ze naar wereldstad Antwerpen komt.

Dat was overigens het spannendste verhaal van de dag. Dit pretpark heeft geen tijgers (oooooh jammer), niet zo’n hoog cijfer voor sfeer en gezelligheid, veel beton en geen echte topachtbanen. De twee die een vermelding waard zijn, zijn Flight Deck, een typische B&M inverted, maar wel een hele goede, en Goldstriker, een leuke en ook heel typische houten GCI baan.

Vandaag was het ook wel een speciale dag voor ‘onze Dorney’. Ik had het al over onze kinderen op deze reis, de refill-bekers. Er zijn verschillende pleegkinderen geweest: Noah in Noah’s Ark, de Six in de Six Flags parken, de Kenny in Kennywood. Maar ‘onze Dorney’ is onze oudste, bij ons vanaf de eerste dag in Dorney Park, Pennsylvania en hij is samen met ons meegereisd naar de andere kant van het land. In elk Cedar Fair park krijgen we door hem de hele dag door drank voor 1 dollar en vandaag was de laatste dag dat hij bij ons was. Al denk ik dat we hem hier toch niet kunnen achterlaten en zullen meenemen naar België. Bij de ingang van de parking (die trouwens 15 dollar kost per auto, en voor Taylor Swift vragen ze 40 dollar per auto!!!) vroeg de medewerker: “Dorney Park? Waar is dat?” Hij zag op ons abonnement dat park staan en had er nog nooit van gehoord. Om maar te zeggen dat we hier ver vandaan zijn begonnen aan onze reis. Allemaal met ‘onze Dorney’ dus.

Nog een hoogtepunt vandaag was onze lunch. Er was een soort van food court, met allemaal verschillende kraampjes: frieten, pizza, hot dogs, weer van die lookfrieten én sushi! Argwanend ging ik een kijkje nemen maar de bakjes met sushi lagen proper gekoeld klaar terwijl ze op de achtergrond nieuwe verse sushi aan het maken waren. Geweldig! Voor 10 dollar had ik hier een van de lekkerste lunches van de reis! Robin at trouwens een corn dog, een hot dog met een korstje deeg rond, hij kreeg er een tweede bij en de bak curly fries (gekrulde frietjes dus) bleek ook nog eens gigantisch te zijn. Sushi met curly fries blijkt dus ook een topper te zijn! :-)

Tegen 15u00 gingen we ons zwemgerief uit de auto halen en trokken we, waarschijnlijk voor de laatste keer deze reis, het waterpark in. De kinderspeeltuin en het golfslagbad zijn onze traditionele tijdverdrijven geworden in elk waterpark, naast de lazy river natuurlijk, maar die was dicht.

’s Avonds moesten we voor het eerst een truitje gaan halen uit de auto. Overdag is het hier zalig, zo’n 26 graden en een koel windje, maar tegen de avond koelt het af naar 19-20 graden en dat vinden wij koud tegenwoordig. We deden nog een paar ritjes in de twee toppers van het park en hoorden het concert starten. Blijkbaar hadden ze aan alle mensen een armbandje gegeven dat gekoppeld is aan het lichtsysteem. Het stuk tribune dat we konden zien kleurde mooi blauw en flikkerde op de maat van de muziek. Chic!

Het park zorgt wel voor veel entertainment ’s avonds. Er was een karaoke, en op een grasveld werd een film getoond. We vonden het al raar om iedereen met kampeerstoeltjes, zeilen en kussens naar dat grasveld te zien wandelen. Een medewerker waaraan we het vroegen, wist zelf ook niet wat ze gingen doen, dus toen we nog eens een kijkje gingen nemen, zagen we dat The Incredibles getoond werd. Schattig, iedereen op dat grasveld samen naar een Disneyfilm zitten kijken…

Op de parking pikten we nog het eerste bisnummer mee van Taylor Swift (‘Wildest Dreams’ voor de fans) en dan was het maken dat we weg waren voor die 65.000 man naar huis vertrok. Dit weekend duiken we terug de natuur in, voor de drie laatste nationale parken van deze reis!