Het was duidelijk dat Glendive vanmorgen overal de schade opnam. Overal zag je pick-ups rijden, hun bak gevuld met taken en bladeren. Overal op de weg en in voortuinen zag je omgevallen en ontwortelde bomen liggen. En overal waren kinderen en hun ouders hun voortuin aan het opruimen en proper aan het harken. Een bizar zicht…

We gingen eerst op zoek naar een supermarkt voor zonnemelk, want die vliegt er hier door. Niet dat het ernaar uitzag dat we ze vandaag nodig zouden hebben, maar toch… We waren nu toch in een stadje. De grootste supermarkt, een K-Mart, had een lege parking en bleek inderdaad zonder elektriciteit te zitten. Zo zielig, dat bordje aan de deur: “Closed. No power. Sorry.” Dan maar naar Anderson’s waar op de parking wel auto’s stonden. Toen we binnenkwamen, schrokken we wel even. Hun kassa’s werkten wel maar voor de rest was het helemaal donker in de supermarkt. Met onze pillamp op onze gsm’s zijn we dan maar op zoek gegaan naar zonnemelk. Het is eens iets anders… Heel apart sfeertje.

Er was trouwens geen stormwaarschuwing meer voor vandaag, maar er zou nog wel veel wind zijn met windstoten tot 60 mijl per uur… Da’s veel wind. Toch gingen we een kijkje nemen bij Makoshika State Park, het grootste state park van Montana dat zeer de moeite moest zijn. Bij het visitor center ging het natuurlijk meteen over de storm, die in Montana niet zo uitzonderlijk is – het regent hier niet veel, maar als het dan eens regent, is het meestal serieus – maar een tornado die vlak naast het dorp passeert, hadden ze nog niet meegemaakt. Enfin, het park inrijden konden we zeker wel doen, maar lange wandelingen raadden ze niet aan in deze wind. Waren we ook niet van plan.

Het park maakte meteen een goede indruk, met alweer spectaculaire rotsformaties. Leuk om weten is dat er hier ook drie dinosaurussoorten zijn gevonden, waaronder de triceratops en de T-rex! Telkens als we uitstapten, voelden we hoe de wind door de streek raasde. Het was ook maar 15 graden, een heel pak kouder dan we hier intussen gewend zijn. We namen ons voor om gewoon zo ver mogelijk het park in te rijden langs de scenic route en terug te keren als het niet verantwoord meer was. Na vijf mijl werd de weg onverhard, maar het viel nog mee, dat kon onze Ford Edge wel aan! Maar toen we een zijweggetje inreden, werd het wel behoorlijk modderig en lagen er af en toe stukken tak en omgewaaide bomen op de weg. Hmm, toch maar terugrijden.

We gingen dan eens kijken bij een korte wandeling van 1,6 kilometer die prachtig schijnt te zijn, de Caprock Nature Trail. Die zag er veelbelovend en leuk uit, want je zag het pad naar beneden lopen, de vallei in. Hmmm, twijfel twijfel… Doen we het of doen we het niet? Oké, we proberen en zien wel weer hoe ver we geraken. Trui, jas en sjaal aan en vol goede moed begonnen we aan de wandeling. Eens we meer de vallei in waren, werd de wind een pak minder. Oef! Het zicht rondom ons was inderdaad schitterend, al die rotsen, stenen, caprocks. Af en toe moesten we een brugje of plank over, of een trapje af. Leuk! Tot het weer modderiger werd en we moesten uitkijken waar we onze voeten zetten. Robin ging voor om de situatie te observeren, ik volgde… En toen, ZWIEP! Plof! Ikke onderuit… Gelukkig had ik net m’n handen kunnen zetten en lag ik niet helemaal in de modder. Nu hingen enkel m’n handen vol. Oké, niks aan de hand, we gaan verder. Maar toen we een smallere richel over moesten met alweer wat modderige stukken en naast ons toch een afgrondje van 3-4 meter, zijn we toch maar teruggedraaid. Ook waar het pad beneden verder liep, zagen we plassen die iets te groot waren om comfortabel over te geraken. Jammer maar helaas, maar nu hebben we een reden om hier ooit nog eens terug te komen.

De rest van onze dag moesten we weer een grotere afstand afleggen naar de andere kant van Montana, dwars de staat door. We waren blij toen we van de grote autosnelweg afgingen en over lokale highways gingen rijden. Wat volgde waren kilometers door alweer niets. Grote uitgestrekte weidse vlaktes, af en toe heuvels of bergen, met in de verste verte niks van de beschaving te zien. Heerlijk. En zo’n weg is dan 100 mijl lang! Je mag hier maar 70 mijl per uur, maar toch gaat het hier erg snel vooruit omdat er amper verkeer is. Als we op die 100 mijl 10 andere auto’s zijn tegengekomen, zal het veel zijn. Af en toe passeer je een dorpje of stadje en moet je die gelegenheid aangrijpen om te tanken, naar toilet te gaan en een nieuwe 1,5 liter beker cola voor 99 cent te kopen. Heerlijk. Van dit soort Amerika houden wij toch het meest! Helemaal tot rust komen we hier, al cruisend door de natuur over kilometers verlaten wegen, soms luid meezingend met de muziek, soms filosoferend over hoe verschillend het leven hier is dan dat in Lier…

Vanavond gingen we eten bij Denny’s, een bekende diner die meestal nogal marginaal is, maar de kaart was blijkbaar veranderd. Ik at een heerlijke skillet (een soort stoofpotje) met chorizo, groenten en aardappel en Robin at de nieuwe burger die blijkbaar iedereen nam. De hele maaltijd, drank inclusief, kostte ons 22 euro, in totaal! Voor ons tweeën! Met bediening en al! Ongelofelijk hoe ze dat hier klaargespeeld krijgen…

Morgen rijden we de grens over, Canada in. Daar zullen we twee dagen in Waterton Lakes National Park doorbrengen. Daarna rijden we naar Glacier National Park. In een tankstation geraakten we, alweer dankzij Robin zijn festivalbandjes, aan de praat met een vrouw die zei dat er branden waren in Glacier. Blijkbaar is een deel van het park afgesloten dus dat wordt nog spannend in hoeverre we dat gaan kunnen bezoeken. We hebben geen idee of we internet gaan hebben in onze cabin in de bossen, of in Canada met ons US-abonnement, maar van zodra we weer online kunnen, publiceren we onze avonturen! Tot snel!