Hier in Dickinson hadden we een van onze duurste nachten. Er is hier niks, dus de hotels kunnen vragen wat ze willen. Bovendien is dat hier blijkbaar ook oliegebied, dus in de week slapen in de hotels veel mensen van die oliebedrijven. Als je hier door het desolate landschap rijdt, zie je inderdaad veel boren, pompen en vaten in de velden langs de weg.

Maar ik had het over onze duurste nacht. De kamer was belachelijk gigantisch, maar dat vinden we natuurlijk niet erg. Alleen het ontbijt was lachwekkend. Dat liep helemaal in het honderd. Er was geen appelsiensap meer, ook de plastic vorken waren allemaal op, dus moesten we maar een lepel gebruiken als vork, zei de ontbijtaanvulster. Zit je daar in een balzaal van een ontbijtruimte met een lepel uw roerei, worstje en wafel te scheppen. We ontbeten in ieder geval ruim want geen free refills of overal eten vandaag. Nee, we trokken de natuur in en waren klaar voor de ontberingen na drie weken pretpark :-)

Theodore Roosevelt National Park bestaat uit verschillende delen, wij begonnen met het noordelijke en iets minder bezochte stuk. Het landschap lijkt erg op Badlands NP dat we ik 2013 in South Dakota bezochten. Allemaal geërodeerde ronde rotsen met verschillende kleurlagen. Het interessante is dat al die verschillende lagen uit verschillende gesteenten bestaan die dus allemaal anders eroderen, waardoor sommige lagen sneller wegslijten dan anderen en er allerlei speciale formaties ontstaan: caprocks, waarbij de ene hardere rots een soort van tafeltje vormt over de zachtere rots die sneller erodeert; of hoodoos, zoals in Bryce Canyon, waarbij de rots als een pilaar afgescheiden wordt van de omliggende rotsen en zo vreemde verticale vormen vormt.

We deden een korte wandeling van zo’n 3,5 kilometer door de badlands en een stukje bos. Bij het begin van het pad kon je een foldertje nemen waarin informatie stond over de 21 nummertjes die je onderweg tegenkomt. Makkelijk en informatief tegelijk. Zo hebben we het graag!

Daarna vervolgden we onze weg langs een scenic route met allerlei mooie uitkijkpunten. Al redelijk snel spotten we onze eerste bizons: op een helling stond een hele kudde. Ook later liep er een bizon vlak naast de weg, over de parking van een viewpoint waar we een paar uur daarvoor nog gestopt waren! Maf! Er waren ook drie visitor centers die we natuurlijk allemaal moesten bezoeken om er onze stempels van het park te verzamelen. Ze hadden er zelfs een leuke van een bizon, want die zijn hier dus talrijk aanwezig.

Daarna reden we naar het zuidelijke deel van het park, waar bij het visitor center een houten hutje staat waar Roosevelt nog in gewoond heeft. Je kan het in de zomer enkel vanbinnen bezoeken met een ranger en die rondleidingen hadden we net gemist, maar door de ramen konden we naar binnen gluren en toch nog een oud bed en een oude schrijftafel zien staan. Tja… Het hele verhaal over het belang van Roosevelt voor dit park en dat hij hier kwam wonen, hadden we toch al drie keer overal gelezen: hij wilde een ranch uitbaten, merkte dat er veel kapot gegrazen was en dat dierenpopulaties door de jacht aan het uitsterven waren, en daardoor vond hij het belangrijk het gebied zoveel mogelijk te beschermen. Toen hij een paar jaar later president werd, werd een van zijn belangrijkste verwezenlijkingen het oprichten van vele nationale parken en monumenten. Hoera dus voor Roosevelt!

Ook het zuidelijke deel had een scenic loop, een rondje door het park vol uitkijkpunten. We gingen er iets sneller door omdat het al tegen 17u liep en we stilaan honger kregen. De viewpoints waren vooral ook telkens meer van hetzelfde dus hoefde de zoveelste foto van de rotsen niet altijd meer. En dan word je snel zoals de gemiddelde Amerikaan hier: raampje opendraaien, kijken, toch snel even een foto en doorrijden zonder uitstappen.

Wat vooral zo leuk was aan dat zuidelijke deel was de overvloed aan dieren die we konden spotten. We passeerden verschillende prairie dog towns. Prairie dogs zijn een soort van kruising tussen een grote hamster en een stokstaartje. Ze leven hier massaal in groepen, gaan rechtop staan bij potentieel gevaar en duiken in hun holenstelsel als het gevaar te dichtbij komt. Superschattige diertjes en er waren verschillende ‘prairie dog towns’ vlak naast de weg. Maar het beste moest nog komen. In de tweede helft van de route liepen er weer een paar bizons naast de weg. We zagen de auto’s voor ons vertragen en dan wisten we: daar staat er weer ene. Toen we op een bepaald moment voorbij een heuvel de vallei inreden, zagen we een gigantische kudde de heuvel afstuiven, de vallei in en wat verder de weg over tussen de auto’s door. Op twee plaatsen lag een verdwaalde bizon vlak naast de weg. Heel rustig reden we verder, maar op de duur moesten we toch ook door de kudde. Toen er even geen bizons op de twee rijstroken stonden, kon Robin er tussen manoeuvreren en geraakten we er toch voorbij. Oef. Het is ons al een paar keer overkomen, maar het blijft toch spannend zo’n wilde kudde gigantische beesten van zo dichtbij te zien!

Het begon net te regenen toen we het park weer uitreden richting Glendive, een uurtje verder. In de verte zagen we een zwaar onweer en toen we aankwamen in Glendive leek het dorpje stevig getroffen: in hele straten geen elektriciteit, overal omgevallen bomen en takken, een dakgoot op de grond en mensen die overal puin ruimden. In de plaatselijke diner gingen we iets eten (lekkere chicken fried steak trouwens met een heerlijke salad bar!) en daar had iedereen het over de storm. Bij het buitengaan vroeg een man ons bezorgd waar we naartoe gingen want er kwam een nieuwe storm aan. Het zag inderdaad pikzwart buiten met superveel bliksemflitsen. Gelukkig was het hotel maar een honderd meter verder, dus we waren net voor de storm ingecheckt. De receptioniste zei dat er vandaag al twee tornado’s gepasseerd waren en dat het nog niet voorbij was. Het hele hotel zit ook vol met gestrande reizigers die blij zijn van de baan af te zijn. Op tv werden de programma’s net onderbroken voor een waarschuwing voor hevig stormweer in de regio. Buiten stormt het inderdaad hard, maar wij zitten gezellig binnen. Hopelijk valt het nog mee en overleeft onze moedige Ford Edge het buiten in dat slechte weer…