Vandaag lag Schlitterbahn op onze weg, het soort waterpark waar wij ongelofelijk van houden. In 2013 bezochten we al Schlitterbahn New Braunfels in Texas (het “oerpark”) en vandaag was het park in Kansas City aan de beurt. Dit park is veel kleiner maar volgens de waitress in de IHOP waar we vanavond een heerlijke omelet aten, is het nog volop aan het uitbreiden en wil het tegen 2020 ook gigantisch groot zijn.

Vorig jaar heeft Schlitterbahn Kansas City wel het wereldnieuws gehaald door de hoogste waterglijbaan ter wereld te bouwen. Ze is 51 meter hoog, je dendert per drie in een bootje steil naar beneden en gaat dan nog een heuvel over. Bij de eerste testruns vloog de boot van de baan, dus hebben ze er stevige remmen in gezet en netten over de baan gespannen. Door de remmen haalt de baan de heuvel NET en glijd je daar megatraag over. Het probleem is dat ze na elke boot een paar minuten moeten wachten zodat er genoeg waterdruk is om de volgende boot over de heuvel te krijgen. Hierdoor halen ze een capaciteit van zo’n 80 man per uur en dus kunnen er 800 mensen per dag van de glijbaan. Er is dus een heel aanmeldsysteem met reserveringen voor een bepaald uur en mensen die in een gewone wachtrij staan om de lege plaatsen op te vullen. Wij gingen om 10.15u meteen een uur aanvragen en konden een half uurtje later terugkomen voor de groep van 11u. Gelukkig want ik was best nerveus, dus ik moest niet teveel tijd krijgen om nog meer zenuwachtig te worden. Maar de hoogste ter wereld, die moet je gewoon gedaan hebben. Na een hele weegsessie en een hoop gepuzzel om de juiste mensen in de juiste boot te krijgen (je moest minimum 400 pond wegen met je hele boot en maximum 550), kregen we nog een hele boterham veiligheidsregeltjes. Want de trap die je opmoet is inderdaad geen lachertje: 264 trappen een toren op van 50 meter. Onderweg wordt je met infoborden aangemoedigd (nog 100 trappen) en nog zenuwachtiger gemaakt (je bent nu hoger dan Niagara Falls of The Statue of Liberty)… Maar goed, eenmaal in onze boot waren we op 10 seconden weer beneden, voor je het goed en wel beseft. Vooral het vertrek is heel eng omdat het zo steil is dat je de baan voor je niet ziet. Het was leuk maar nu ook niet waanzinnig… Maar wij kunnen nu wel zeggen dat we van de hoogste waterglijbaan ter wereld zijn gegaan! :-)

Voor de rest waren er hier amper waterglijbanen, maar wat wij zo leuk vinden aan Schlitterbahn zijn de tube chutes, de wildwaterbanen. Zalig!! En het beste van al: je moet er niet voor wachten! Je neemt een band, springt erin en dobbert over een rivier, langs stroomversnellingen. Die attractie duurt vooral ook geen 10 seconden, maar een uur. Makkelijk! Want in dit park hebben ze een lange rivier gemaakt van waaruit je dan in zijvertakkingen allerlei andere rivieren kan dobberen. Heerlijk! Met van die ‘conveyer belts’ zoals in luchthavens voor ze bagage, word je naar boven getransporteerd, in je band, om daar dan in een volgend stuk weer hoger te kunnen beginnen om naar beneden te dobberen.

Het geniale aan deze parken is dat ze de schroef van Archimedes gebruiken om het water ook mee naar boven te krijgen. In dit park hadden ze ook een grote schroef van Archimedes die water in een bak ‘pompte’, dat stelselmatig met beetjes gelost werd in een ander afgesloten deel van de rivier. Resultaat: een golfslagrivier waar iedereen in zijn band over de golven deinde. Superleuk concept!

De rest van de dag vulden we met op onze ligbedden wat te lezen in het zonnetje. Ah, die Schlitterbahn-dagen zijn toch altijd toppers! Alleen ga ik me nu even insmeren met aftersun…