De verwachtingen lagen hoog vandaag, want Kah-noow-bels (Knoebels) stond op de planning. Dit is een onafhankelijk familiepretpark dat ook heel familiaal en Amerikaans aanvoelt. Zo iets als een uit de hand gelopen buurtfeest… Het park ligt hier in de bossen, er loopt een openbare weg door en overal rond het park staan huizen met attracties in hun achtertuin. Je betaalt geen toegang, maar je koopt ticketjes waarmee je betaalt of zoals ons een armbandje waarmee je overal in kan.

We begonnen de dag met Flying Turns, een houten bobslee die het park zelf gebouwd heeft. Er waren blueprints gevonden van een oude bobslee die niet meer bestond en toen hebben ze beslist om de baan opnieuw te bouwen. 7 jaar lang heeft de constructie geduurd! Er waren veel problemen en technische moeilijkheden die opgelost moesten worden en velen dachten dat het nooit zou lukken om deze baan open te laten gaan. Dus ook wij waren heel enthousiast toen in mei 2013 bekend werd dat die houten bobslee, uniek in de wereld, open zou gaan. En ze voldeed aan alle verwachtingen! Superleuk was het om naar beneden te roetsjen! Je ziet ook dat er veel werk is in gekropen en het ziet er prachtig uit!

Tijdens het wachten geraakten we aan de praat met een nogal irritante oude Amerikaan die zich openlijk doodergerde aan het feit dat homoseksuelen nu mogen trouwen en dat seks voor het huwelijk overal doodnormaal is. Ja, zo lopen er hier ook veel mensen rond…

In de namiddag begon het te betrekken en te druppelen. We gingen dus snel even schuilen onder een boom. Wisten wij veel dat 10 minuten later een heuse wolkbreuk zou losbarsten boven onze hoofden en er een echte zondvloed zou ontstaan. De boom geraakte snel verzadigd, maar ook de paden stonden stilaan stevig onder water, dus we hadden weinig opties om ons te verplaatsen. Vlakbij was er wel een kraampje met ‘potato cakes’, een soort van gefrituurde rösti, waarvan we er net een paar geproefd hadden. Veel ruimte was er niet onder dat afdakje, maar we stonden toch iets droger dan onder die boom. Het hield alleen maar niet op met regenen en het water spatte langs alle kanten op, zodat uiteindelijk onze voeten en benen toch helemaal doorweekt waren… Mensen die we er toch door zagen lopen, liepen echt met hun volledige voeten in het water! Blijkbaar niet ongewoon hier want overal hangen in het park aanduidingen van hoe hoog het water stond bij een aantal grote overstromingen…

We geraakten aan de praat met de mensen in het kraampje over de gebruikelijke onderwerpen: over Europa, België, chocolade, natuur, enz… Maar ook over de economie in Amerika. Glen, die daar werkte, toonde zijn loonbriefje en wat de staat ervan afhoudt. Dat valt natuurlijk naar onze normen nog mee, maar wat hij verdiende was minder: 220 euro. We vermoeden dat het voor een week was. Dat is natuurlijk waarom pretparken hier winst kunnen maken: het personeel kost niks. Hij vertelde dat hij 57 was, twee jaar lang gezocht had naar werk, eender welk werk, want hij was eigenlijk websitebouwer, maar nu stond hij dus aardappels te frituren. En daar was hij blij mee. Zijn huis was 220 000 dollar waard, maar hij heeft het verkocht voor 80 000 dollar. En ook daar was hij blij dat hij er nog 80 000 voor kreeg. Af en toe schuimden hij en zijn vrouw hippiefestivals af waar hij z’n gevonden mineralen verkocht om daar dan eten of shampoo van te kopen. Echt triest. Van die American dream blijft echt niet veel over. Dat zei die man ook: Amerika had alles, en was een land waarin alles kon. Nu is alles corrupt en om zeep, al gaat het de laatste jaren weer iets beter. Maar ja, nog minder kon niet, voegde hij eraan toe, want dan zou er een revolutie ontstaan zijn… Enfin, we kregen hier weer een stevige reality check, dat wij het ongelofelijk goed hebben in Europa en helemaal geen reden hebben om te zagen en te klagen.

Verder heeft Knoebels nog twee leuke houten achtbanen en een mega aanbod aan draaiende, zwierende, rijdende, varende en/of schommelende attracties waarvan we er toch een hoop deden (we moesten die armband eruit halen, nietwaar).

Bij ons rondje in de carrousel ontdekten we snel de reden waarom de paarden aan de buitenkant meteen allemaal bezet waren: tijdens de rit wordt vanaf de zijkant een stok richting carrousel gestoken waaruit kleine ringetjes steken die je moet proberen te pakken. Op het einde moet je al de verzamelde ringen in de bek van een geschilderde leeuw gooien. Zalig. Iedereen ging er mega enthousiast voor, kinderen hingen half van hun paard, ouderen hadden een techniek ontwikkeld om 2 ringen tegelijk te pakken, en wij wilden natuurlijk ook meedoen met het spelletje. Het volgende kwartier brachten wij dus door op de carrousel, even competitief mee om ter meeste ringetjes pakken. Het is eens iets anders dan de flosj he… :-)

Nu zijn we al in de buurt van het volgende park. We zijn maar op tijd doorgereden, want het bleef de hele avond druppelen en Flying Turns, die we graag nog eens wilde doen, bleef dicht door de regen. De rit naar hier zag er nogal apocalyptisch uit door de donkere wolken, de bochtige wegen door de bossen en af en toe witte flikkerlichten vaag achter de wolken van verlichte hoge palen. Blij dat we hier waren. Morgen en overmorgen staat Hersheypark op de planning, een park dat verband houdt met Hershey, dat Amerikaanse merk van chocolade. Zullen we hen eens gaan vertellen hoe dat eigenlijk moet, chocolade maken!