400 euro per persoon bespaarde het ons dit jaar om te vertrekken vanuit Düsseldorf met American Airlines. We moesten vanmorgen dus al vroeg uit de veren om vanuit Averbode (we waren al bij de ouders van Robin blijven slapen) naar Düsseldorf gebracht te worden.

Onze vlucht had een klein uurtje vertraging en we waren meer dan goed op tijd, dus toen begon the waiting game… Daarna was het nog zo’n 9 uur vliegen tot Chicago. De eerste schok op het vliegtuig was dat we hier – in tegenstelling tot op al onze vorige intercontinentale Deltavluchten – geen persoonlijk entertainmentsysteem hadden in onze zetels. Gelukkig bleek het al bij al mee te vallen om de tijd te doden met boeken lezen, slapen en series kijken op de tablet. We hebben ook zeker geen honger geleden, want wat voor een hoeveelheid eten kregen we geserveerd! Wat zoutjes, dan een warme maaltijd, met een broodje, slaatje, crackers, nog een ijsje, ne wrap, een cakeje… Allé dan, Delta – American: 1-1.

Door onze vertraging hadden we nog anderhalf uur om over te stappen. Toch krap want je moet door de douane en de security en dat kan in Amerika erg lange wachtrijen veroorzaken. Gelukkig hing er bij het uitstappen een Express Pass klaar met onze namen erop om langs alle rijen te kunnen passeren. Heerlijk. Dat ging vooruit! Bovendien is ook het douanesysteem gemoderniseerd met computers waarop je jezelf kunt registreren: zelf paspoort en vingerafdrukken scannen, foto nemen en je toegangsformulier wordt geprint. Dat moet je dan nog tonen aan een douanebeambte, maar het bespaart behoorlijk wat tijd. Onze Express Pass was daar dus zelfs nog niet nodig. Dat was hij duidelijk wel aan de security, waar een belachelijk lange rij stond. We hadden onze vlucht nooit gehaald als we in die rij waren moeten gaan staan. Nu kwamen we mooi op tijd aan aan de gate.

We zaten klaar om te gaan taxiën in het vliegtuig, toen we weer moesten afstappen. Er was een technisch probleem en er moest een ander vliegtuig gezocht worden. En wij ons maar haasten met onze knaloranje Express Passes. Zo’n twee uur later werd dat vliegtuig gevonden en konden we opnieuw instappen. Het werd ‘one of those flights’, zuchtte de steward, met veel turbulentie, een hoop geschok waar ik zelfs mottig van werd en dat heb ik zelden in een vliegtuig, en dus twee uur vertraging.

Maar we bleven lachen en doorgaan! Wat we daarna nog allemaal wilden doen, ging dan weer extreem vlot. Het is best grappig hoe geroutineerd we hier al zijn. We voelen ons hier direct thuis en alles hier is meteen de gewoonste zaak van de wereld! En iedereen, maar dan ook iedereen vraagt wie we zijn en waar we vandaan komen: de buschauffeur die ons van de luchthaven naar het autoverhuurbedrijf bracht, de kassierster in de winkel, onze buurvrouw op het vliegtuig… Zalig!

Er stond totaal geen wachtrij bij de autoverhuurder en konden meteen onze midsize SUV gaan kiezen. Het is te zeggen, veel kiezen was er niet bij, want er stond er maar eentje. De man van National wilde ons eerst nog een Standard SUV aansmeren, met 25000 mijl op de teller, terwijl er dus een gloednieuwe Ford Edge Titanium stond bij de midsize auto’s die amper 2000 mijl gereden had! De afzetter! Maar we lieten ons niet doen, riepen: ‘Sir, we paid for a midsize’, en smeten snel onze bagage in die mooie Ford en weg waren we!

Eerste stop de AT&T waar we traditiegetrouw een Amerikaanse simkaart gingen halen, om toch wat verbonden te kunnen blijven met de buitenwereld zonder torenhoge roamingkosten te moeten betalen. Dat ging ontzettend snel, tegenover vorig jaar, dus wij content!

We voelden ons intussen toch wat slapjes worden: adrenaline gecombineerd met mottigheid, vermoeidheid en honger is geen perfecte mix, dus stopten we bij Popeyes, een fastfoodrestaurant dat vooral gefrituurde kip of scampi’s ‘serveert’. En Awel, dat smaakte en deed ons weer wat opkikkeren. Ook goed dat we daarna met een volle maag boodschappen gingen doen bij de Walmart, want we hielden ons strikt aan het lijstje (al wil je niet weten hoeveel snacks, cornflakes, energierepen en koeken er in de auto liggen…)

Nu is het na een reis van 26 uur (je moet er toch altijd wat voor over hebben) hoog tijd om in ons bed te kruipen. Slaapwel iedereen daar aan de andere kant van de oceaan!