The Smokies dus… Toen we vanmiddag het park binnenreden, werd ons al snel duidelijk waarom dit park het drukst bezochte park in de USA is: het is gratis. Daardoor komen zowat alle locals pootjebaden, zwemmen of in banden ronddobberen in de rivier. Heel gezellig allemaal, al ziet het er daardoor meer uit als het Benidorm onder de nationale parken.

We reden vandaag het noordelijke deel van het park in en vonden al drie plaatsen waar we een stempel konden zetten in onze Nationale Parken Passport! Hoera! Maar we wilden toch ook wat wandelen dus reden we naar Cades Cove, waar de wandeling naar de Abrams Falls begon, een gemiddelde wandeling qua moeilijkheidsgraad van zo’n 8 km. Eitje voor ons. Ahum. Er zaten toch redelijke hoogteverschillen in deze trail, waardoor het toch weer zweten en puffen werd. Hier was het Benidorm-gehalte overigens een pak minder, zeker naarmate je verder en verder van de parking weg ging. Op zo’n 3 uur hadden we de 8,8 km afgelegd, met een half uurtje pauze aan de waterval zelf. Achteraf valt het allemaal best mee, maar tijdens de wandeling hebben we er eigenlijk nogal op liggen vloeken. In dat stuk zijn de Rockies gewoon een groot bos, het zouden de Ardennen kunnen zijn, behalve dan dat er overal mooie rhododendrons in het wild groeien. Bovendien zijn de temperaturen bij ons in de Ardennen vaak aangenamer om in te wandelen, want hier leek het of we in een vochtige serre wandelden. We kunnen het jullie verzekeren, 9 km in een vochtige serre tussen de bomen… We hebben al aangenamere trails bewandeld.

Maar goed, tegen 18u waren we terug bij de auto en was het al tijd om stilaan richting Gatlinburg te rijden, waar we drie nachten onze uitvalsbasis hebben. We hebben er alleen iets langer over gedaan omdat voor ons tientallen Amerikanen aan nog geen 10 mph over de wegen tuften en stopten voor elk konijn dat er te zien was. Als er dan plots een hert naast de weg stond, moest iedereen natuurlijk zeker stoppen en uitstappen om foto’s te nemen. Yellowstone in het kwadraat! Oh deer… :-)

Intussen zijn we in het knotsgekke Gatlinburg. Het hotel waarbij we oorspronkelijk hadden geboekt was failliet gegaan en nu hebben we dus voor die prijs een grotere kamer in een ander hotel gekregen, met Kingsize bed en een jacuzzi (die naast het bed staat op de rode tapis plein). Het hotel en de kamer zien eruit alsof ze de laatste 20 jaar geen opknapbeurt meer hebben gekregen, maar we klagen niet.

Gatlinburg is echt onbeschrijflijk. Het is een beetje een mini Las Vegas, maar nog veel fouter. Schreeuwerig, geschift, druk,… Je moet dit echt gezien, of beter ‘ervaren’ hebben om het te begrijpen. En dan nog, is er eigenlijk iemand die zulke plaatsen begrijpt?

We hadden behoorlijk wat vertraging opgelopen, dus veel te laat gingen we nog eten bij Mellow Mushroom, een pizzeria in het midden van al dat feestgedruis. Daar werden we bediend door de lovely Laura, een studente uit de Caraïben, die tijdens de zomer drie maanden hier komt werken om haar Engels bij te schaven en om haar studies te kunnen betalen. Ze werkt hier 7 dagen op 7 en combineert drie verschillende jobs. Zot, maar ook heel moedig en bewonderenswaardig. We hebben haar onze blog gegeven, dus especially for Laura: It was really nice meeting you! Thanks for the great and friendly service and we mostly hope you can make your dreams come true!

Nu is het alweer behoorlijk laat, dus we kruipen onder de wol. Morgen naar Dollywood, het pretpark hier vlakbij van Dolly Parton. Jaja, dé Dolly Parton. Het schijnt helemaal fout en geweldig te zijn! We wisten al dat Amerikanen een raar volkje zijn en een vreemde cultuur hebben, maar hier in Tennessee is alles precies toch nog een paar graden erger. Wordt morgen vervolgd… :-)