Een groot deel van onze voormiddag brachten we vandaag door bij Dee, de vrouw die ons een Amerikaanse simkaart verkocht bij de AT&T. Vorig jaar deden we dat ook zo, want het kost toch een pak minder om op internet te gaan dan met onze Belgische providers. Robin mag dan wel een fantastische Samsung S5 hebben, dat ding had alleen zoveel instellingen dat die simkaart niet meteen deed wat ze moest doen. Dee was wel zo behulpzaam dat ze elke functie van de gsm wilde uittesten en eerst haar eigen simkaart uit haar telefoon haalde om te kijken of Robins telefoon daarmee wel werkte. Ze begon meteen haar collega’s uit de winkel op te bellen: “Hey, how are you”, begon ze dan tegen haar collega aan de andere kant van de winkel. Hilarisch! Het enige wat ze niet testte, was de datafunctie en we hadden net gezegd dat we die vooral zouden gebruiken. Enfin, Dee bleef geduldig alle instellingen testen, controleren, afzetten, aanzetten, opnieuw opstarten, nog iets anders proberen enz. Intussen werd er af en toe gechitchat met iedereen in de winkel, want 2 Belgen vonden ze toch erg interessant. Toen het internetsignaal plots verscheen op de telefoon, riep ze het mee uit! Hooray!! Maar goed, voor jullie is dit waarschijnlijk zo’n verhaal van je-had-erbij-moeten-zijn, maar voor ons was het best grappig op welke manier we hier geholpen werden. Het zal die ‘Southern hospitality’ wel zijn, waar ze hier zo bekend om zijn!

Daarna ging onze roadtrip naar Amicalola Falls State Park. Daar begint trouwens ook de beroemde Appalachian Trail, een wandelpad van meer dan 2000 mijl, helemaal tot in Maine, in het noordoosten van de USA. Toen wij in het visitor center waren, kwam er net een man aangewandeld die het hele pad gedaan had in zuidelijke richting! “He’s southbound.” – “Oh, he’s a sobo!”, riep de vrouw van het visitor center enthousiast.

Wij wandelden zo’n 3,5 km, ietsje minder dus, heen en terug tot aan de watervallen zelf. Het park is niet meer dan dat eigenlijk, maar de natuur en de omgeving zijn best de moeite waard. Het pad zelf was ook zeker niet te onderschatten. Het was een stevige klim tot aan de waterval en op het laatste stuk omhoog, via de 604 trappen, tot aan de top van de waterval, bleek dat mijn conditie precies toch niet meer zo was als vorig jaar. Zucht, puf, kreun. Maar het was een goede opwarmer!

Tegen de late namiddag vertrokken we naar Lake Winnepesaukah, of Lake Winnie, een klein familiaal pretpark, net op de grens met Tennessee. Dit park stond op Robins lijst omwille van Cannonball, een houten achtbaan uit 1967, ook weer een echte cultbaan dus. Maar ook de rest van het park was heerlijk: heel gemoedelijk, gezellig en rustig. Je voelt hier de geschiedenis nog hangen van zo’n good old family park, met attracties die die sfeer nog helemaal uitstralen. Een bootritje met een kleine drop in het water, uit 1927, de oudste attractie in het park. Of waterfietsen op het meer. Zie je dat al gebeuren in een Six Flags park? En een Tilt-A-Whirl! Oh, wat hou ik van een Tilt-A-Whirl, een soort van kermisattractie met karretjes die ronddraaien en op basis van je gewicht soms extra snelheid nemen en dan helemaal zot beginnen rond te spinnen. Het was dus gezellig in Lake Winnie en we bleven er dan ook nog rondhangen tot 22u, toen het park sloot.

Morgen rijden we naar de Great Smoky Mountains, een van de weinige echte nationale parken die dit jaar op de planning staan. We zitten toch eerder in pretparkmodus nu, maar we zijn wel benieuwd waarom die Great Smokies het meest bezochte NP is van de hele USA (jaja, zelfs meer dan de Grand Canyon en Yellowstone)! Dat schept verwachtingen, toch? :-)