We waren nog maar pas vertrokken of – ping ping ping – rood lampje aan op het dashboard: bandenspanning rechts vooraan te laag. Wij die in België doorgaans voor zoiets naar de garage of de papa rijden, hadden gelukkig nog net de tegenwoordigheid van geest om te stoppen bij een tankstation. Alle andere mensen daar waren onbehulpzame Fransen en Zwitsers die amper verstonden wat ik vroeg. Gelukkig wist de kassierster perfect hoe het moest, dus kwam een amper 20-jarige ons even assisteren. Licht gênant, maar nu zijn we zeker dat we niets verkeerds deden met onze geliefde Dodge. En alle lichtjes weer groen: Hoera!

Hij zou het nog hard te verduren krijgen, die Dodge. De route naar Black Canyon of the Gunnison ging langs Colorado Highway 90. Recht op recht naar Montrose, volgens de gps. Nogmaals hoera! Tot hij ons opeens een weg naar boven wilde insturen, met als bord ernaast: ‘Access to National Forest’. Tja, we zijn al door zoveel National Forests gereden, de weg kronkelt wat meer, maar ja, als het korter is… Maar een paar mijl verder werd de weg plots een onverharde grindweg. Dju. Dat rijdt een pak minder vlot, en vooral, daar zijn we niet voor verzekerd. De weg begon wat te stijgen, door een bos te slingeren, afgronden langs de kant en toen we het na een paar mijl helemaal gehad hadden met de slingerende grindweg en vurig hoopten op asfalt…. Zand. Een zandweg! En het ging van kwaad naar erger, want hier en daar stonden er heuse modderpoelen op de weg, waar Robin onze Dodge door moest manoeuvreren alsof het een Jeep was. En wij maar hopen, bidden en smeken dat we onszelf niet vast zouden rijden. Het erge van al was dat de geweldige gps nog 18 mijl aangaf tot het volgende kruispunt. Ook op de kaart die we op de iPad hadden, was er alleen maar die witte weg door het Uncompahgre National Forest te zien. We wisten wel dat highways hier geen autosnelwegen zijn, maar het is toch geschift zo’n weg als vandaag ‘highway’ te noemen. Enfin, conclusie van het verhaal: we zijn nog nooit zo blij geweest dat we asfalt zagen na een dikke 20 mijl onverharde wegen…

We hadden vanmorgen door de wegenwerken in Moab al een klein uur vertraging opgelopen, dus het was al 15u toen we in Black Canyon of the Gunnison aankwamen. Dit gebied werd pas in 1999 een nationaal park en is dus nog relatief nieuw. De canyon uiteraard niet, maar hij verdient absoluut de titel van ‘nationaal park’. Omdat bij zo anders is dan andere canyons, vonden we hem allebei nog indrukwekkender dan de Canyonlands van gisteren. De Gunnison, de rivier die deze canyon op zijn eentje heeft ‘uitgesneden’ heeft een verval van 95 voet per mijl en is daarmee zo krachtig dat andere vormen van erosie amper de tijd krijgen mee aan het werk te gaan, waardoor de canyon erg smal en recht naar beneden gevormd werd. Hij heeft dan ook de diepste kliffen van Colorado. Als je in het diepste punt het Empire State Building zou zetten, komt het gebouw iets over de helft van de canyon. Zot diep dus. Ook de zwarte kleur en het harde gesteente maken deze canyon helemaal anders dan de andere.

Het park heeft een paar mooie uitkijkpunten met korte wandelpaden ernaartoe. Perfect dus voor als je weinig tijd hebt, zoals wij. Maar alsof we nog niet genoeg avontuur hadden gehad vandaag, zagen we in de verte een flink onweer aankomen. Bij het visitor center hangt een waarschuwing dat je best in je auto blijft zitten of het park verlaat bij onweer. De bliksemschichten flitsten veelvuldig door de hemel, 5 seconden tot we de donder hoorden, hmmm, dat begint toch dichterbij te komen… Ja lap, een onweer terwijl we op de rand van een canyon staan met onze auto, dat kan er ook nog wel bij vandaag!

We waren gelukkig bij het laatste viewpoint, dus hebben we de wandeling naar het uiterste punt maar overgeslagen, zoals iedereen die daar op dat moment stond, en zijn we braaf teruggereden. Het begon ook flink te regenen en je kon zelfs de overkant van de canyon nog amper zien. We hadden op 2u tijd toch de meeste uitkijkpunten gehad, en we moesten nog een heel stuk doorrijden tot Cortez, jammer genoeg in de regen en met buitentemperaturen van nog geen 10 graden.

Het klaarde op toen we op de Million Dollar Highway kwamen. Gelukkig want we bleven stijgen, tot we bijna op de met sneeuw bedekte toppen waren! Ocharme, die Dodge alweer. Het was een prachtige weg, zo mogelijk nog mooier dan die door Custer State Park, met overal bergen om ons heen, valleien, bergmeren en dennenbossen. En temperaturen van tegen het vriespunt! Brrr.

Het was al redelijk laat toen we in Cortez aankwamen, maar we zitten hier dichtbij Mesa Verde National Park, waar we morgen al vroeg naartoe gaan, om ticketjes te kopen voor een paar begeleide tours door de oude rotswoningen. We zijn benieuwd!